Εμείς οι Έλληνες τον ξέρουμε καλά...

Για το ουζάκι δεν χρειάζεται να μιλήσουμε, το ξέρεις και το τιμάς. Όσοι επισκέπτονται τη Γαλλία όμως μπορούν να παρατηρήσουν τους θαμώνες των μπιστρό να απολαμβάνουν το pastis τους, αραιώνοντάς το ανάλογα με τα γούστα τους. Στην Ιταλία, από την άλλη, δύσκολα αποφεύγεις μια sambuca ή μια anisetta μετά το φαγητό. Πράγματι, ο γλυκάνισος υπάρχει παντού...

Ο γλυκάνισος αναδίδεται στη Μεσόγειο ως αρωματικό μέσο. Οι σπόροι χρησιμοποιούνται αρχικά για να αρωματίσουν ποτά, παίζοντας δευτερεύοντα ρόλο σαν αρωματικό στο φαγητό. Συνδυασμένα με κρύο, φρέσκο νερό, τα ποτά γλυκάνισου σβήνουν τη δίψα, περιέχουν λιγότερο αλκοόλ σε σύγκριση με άλλα ποτά και είναι γενικώς εύπεπτα.

Οι σπόροι pimpinella anisum αποτελούσαν αναπόσπαστο στοιχείο της ελληνικής φαρμακευτικής από τον 6ο αιώνα π.Χ. Καταπολεμούν τον μετεωρισμό, ανακουφίζουν τον πόνο και βοηθούν στο άσθμα. Στην ινδική και κινεζική ιατρική του 5ου αιώνα χορηγούσαν γλυκάνισο στις νέες μητέρες ως διεγερτικό της παραγωγής γάλακτος. Στην παραδοσιακή ιατρική τα αφροδισιακά απέχουν μάλιστα ελάχιστα...

Το μονοετές φυτό με τις δέσμες λουλουδιών κατάγεται από την Ανατολική Μεσόγειο και εξαπλώθηκε στην Ασία και την Ευρώπη. Ωστόσο, είναι εκεί που τα φυτά βρίσκουν αρκετό φως, ζέστη και γόνιμο έδαφος για να ωριμάσουν οι σπόροι πλήρως, καθιστώντας την καλλιέργεια αποδοτική: στη Νότια Ιταλία ή την περιοχή γύρω από το Chinchon, νότια της Μαδρίτης.

Σε άλλες περιοχές ο γλυκάνισος αποδείχτηκε δαπανηρή πρώτη ύλη και γι' αυτό οι παραγωγοί ποτών προτιμούσαν τον κινεζικό αστεροειδή γλυκάνισο, που βρήκε πρόθυμα αγοραστές στην Ευρώπη από τον 16ο αιώνα ακόμη, όταν και άρχισε να διατίθεται σε μεγάλες ποσότητες. Αν και δεν έχει σχέση με τον δικό μας γλυκάνισο, περιέχει το ζητούμενο αρωματικό ανεθόλη, το οποίο όσον αφορά στη γεύση είναι αυτό που κάνει τον γλυκάνισο... γλυκάνισο.